Het stellen van de diagnose angina pectoris

De diagnose angina pectoris kan gesteld worden aan de hand van de symptomen en de voorgeschiedenis van de patiënt. Vervolgens wil de arts weten waardoor de angina pectoris veroorzaakt wordt. Is er daadwerkelijk een zuurstoftekort van de hartspier en waar wordt dat door veroorzaakt?

Om hier achter te komen zullen er een aantal onderzoeken verricht worden. Het doel van de onderzoeken is antwoord krijgen op de volgende vragen:

1. Is er sprake van zuurstoftekort van de hartspier?
2. Is er sprake van atherosclerose (vaatverkalking) van de kransslagaders?
3. Zijn er andere oorzaken die kunnen leiden tot zuurstoftekort van de hartspier?

Verschillende onderzoeken kunnen de diagnose bevestigen. Ook kan de ernst van de onderliggende aandoening (meestal dus adervernauwing) worden vastgesteld. De onderzoeken die gedaan kunnen worden om vraag 1 te beantwoorden zijn een elektrocardiogram met inspanningsonderzoek of een nucleair onderzoek. Om vraag 2 te beantwoorden kan men een CT scan maken of een hartkatheterisatie verrichten. Echocardiografie wordt meestal verricht om vraag 3 te beantwoorden.

Elektrocardiogram (ECG) en inspanningsonderzoek

Het maken van een elektrocardiogram (ECG) is vrij eenvoudig. Door het bevestigen van elektroden op de borst, de armen en de benen, kunnen de elektrische impulsen van het hart worden geregistreerd. Een ECG kan afwijkingen vaststellen in uw hartslag en hartritme.

Patiënten met angina pectoris hebben in rust een normale ECG. Het hart krijgt genoeg zuurstof en doet gewoon zijn werk. Daarom moet er (ook) een ECG worden gemaakt tijdens inspanning; een belastings- of inspannings ECG.

Bij een inspannings ECG worden er ook elektroden op borst, armen en benen geplaatst. Vervolgens moet u echter op een lopende band lopen of op een trimfiets (hometrainer) fietsen. De inspanning wordt vervolgens geleidelijk opgebouwd (de lopende band gaat sneller rollen of de fiets zwaarder trappen). Dit gaat door tot de gewenste hartfrequentie is bereikt.

Tijdens de toenemende inspanning worden er continu opnamen gemaakt van de hartslag en het hartritme. De arts bekijkt de opnamen meteen en controleert de ECG op tekenen van een zuurstoftekort in de hartspier (ischemie genoemd). Ook evalueert de arts uw prestaties en eventuele symptomen tijdens de test.

Nucleair onderzoek van de hartspier Perfusiescintigrafie

Met dit onderzoek kan worden beoordeeld of een doorbloedingsstoornis van de hartspier aanwezig is. Met behulp van een licht radioactief (meestal 201 thallium of 99 m technetium) stofje worden er beelden gemaakt van de hartspier in rust en kort na een geleverde inspanning. Inspanning leveren kan op een fietsergometer zijn maar ook kunstmatig door een medicijn (dobutamine) dat het hart harder en sneller laat pompen.

CT scan van de coronairen

Dit is een speciaal röntgenonderzoek waarbij mij de kransslagaders in beeld kan krijgen. Zo kan men vaak zien op de foto's of er sprake is van vaatverkalking van de kransslagaders. Soms kan men op de CT ook zien of er belangrijke vernauwingen zijn in de kranslagaders.

Hartkatheterisatie (coronair angiogram)

Hartkatheterisatie is een speciaal röntgenonderzoek, waarbij de kransslagaders zichtbaar worden gemaakt. De arts brengt via een slagader in de lies of de onderarm een dunne flexibele buis (de katheter) in het lichaam. Door de slagader heen schuift de arts de katheter naar het hart. Als de katheter op zijn plaats zit, wordt een speciale kleurstof door de katheter heen in de slagaderen gespoten. Deze worden vervolgens zichtbaar op het röntgenbeeld. Zo kan de arts op een beeldscherm zien waar en in welke mate de kransslagaders verstopt zijn.

Hartkatheterisatie wordt ook wel coronair angiogram genoemd en wordt altijd in het ziekenhuis uitgevoerd. Het onderzoek kan onprettig aanvoelen en na afloop wordt aangeraden om nog enkele uren rustig op uw rug te blijven liggen.

Echocardiografie

Dit is een onderzoek waarbij men door middel van geluidsgolven bewegende beelden van het hart kan verkrijgen. Men kan meestal goed beoordelen hoe het hart en de hartkleppen functioneren. U ligt op een onderzoeksbank en krijgt wat gel op de borstkas. Dit is om de geluidsgolven beter te kunnen geleiden. De echografist(e) duwt met een transducer op de huid van de borstkas om het hart in beeld te krijgen.

Lees verder over de behandeling van angina pectoris.

-->